این سیم به صورت بسته‌های 30 gr یا یک پوندی به فروش می‌رسد و سایزهای آن عبارتند از:
.008, .010, .011, 0.012
معمولاً در MBT از نوع .010 آن استفاده می‌کنیم.
سیم لیگاچور0.10 30 گرمی
به صورت preform هم به بازار ارائه می‌شوند که معمولاً تعداد 100 یا 200 عدد آن را به یکدیگر بسته و می‌فروشند. سیم‌های بسیار نازکی هستند که خاصّیت فنری ندارند.
سیم لیگاچور پری فرم
کاربردهای مختلفی به شرح زیر دارند:
laceback - کاربرد دیگر سیم لیگاچور در MBT کنترل کانین در بُعد افقی است.
اولین آرچوایر در MBT معمولاً 0.012 سوپرالاستیک است. اگر دندان کانین در اول درمان tip صحیح خود را نداشته باشد (8 درجه برای کانین بالا)، سیم 0.012 سوپرالاستیک انحنایی (deflection) بر می‌دارد تا درون شیار براکت برود و به‌خاطر خاصّیت فنری آن تمایل دارد تا به مرور زمان صاف شود؛ لذا دندان کانین را بعد از مدتی به tip صحیح خود می‌رساند. کانین حول مرکز چرخش خود که تقریباً در مرکز ریشه است می‌چرخد؛ بنابراین حرکت مزیالی تاج خیلی بیشتر از حرکت دیستالی ریشه خواهد بود. اگر درمان شما غیر کشیدنی باشد و شما تمایل به پروترود کردن دندان‌ها دارید کار بسیار راحت خواهد بود چون با قرار دادن سیم 0.012 سوپرالاستیک این پدیده رخ می‌دهد؛ اما اگر درمان کشیدنی است به عنوان یک عیب محسوب می‌شود چون فضای پرمولر کشیده شده با قرار دادن 0.012 سوپرالاستیک و مزیاله شدن کانین بیشتر هم می‌شود! برای جلوگیری از این حالت با سیم لیگاچور دندانهای 3، 5، 6 را به صورت ضربدری به هم متصل می‌کنیم که به آن laceback می‌گویند.
Laceback می‌تواند از هوک 6 (مولر اول) یا دور تیوب 6 شروع شود تا به دندان کانین به صورت ضربدری برسد. هیچ فرقی در این دو حالت نیست. البته در ناحیه کانین حتماً دور براکت کانین باشد نه اینکه دور هوک کانین بگذارید.
تاج کانین فوق تمایل دیستالی دارد. آرچ وایر باید انحنایی بردارد تا درون شیار براکت قرار گیرد.
بعد از صاف شدن آرچ وایر، دندان حول مرکز چرخش خود در وسط ریشه حرکت می‌کند. تاج مزیالی‌تر و ریشه دیستالی‌تر می‌شود تا به Tip صحیح خود برسند.
با زدن lace back مرکز چرخش به براکت منتقل می‌شود، لذا حرکت دیستالی ریشه بسیار بیشتر از حرکت مزیالی تاج می‌شود.
وایر لیگاچور - برای درگیر کردن آرچوایر به براکت در اوایل کار از oring استفاده می‌شود، بجای آن می‌توانید از سیم‌های لیگاچور هم استفاده نمایید (شکل 130-1). عیب oring این است که بعد از مدتی بو می‌گیرد و فاسد هم می‌شود و احتمال پاره شدن دارد که متعاقب آن آرچوایر از براکت جدا و دندان از قوس دور می‌شود، لذا درگیر کردن براکت به آرچوایر با سیم لیگاچور بهتر است، در عین حال وقتی با سیم لیگاچور می‌بندید اصطکاک کمتری هم ایجاد می‌شود. تنها عیب سیم لیگاچور وقت گیر بودن آن است. به صورت روزمره در اوایل کار از oring استفاده می‌کنیم ولی یک ماه که از سیم استیل گذشت بهتر است از سیم لیگاچور استفاده شود.
وایر لیگاچور کردن براکت: استفاده از سیم لیگاچور به‌جای اورینگ‌ها
در این حالت سیم بتاتایتانیوم یا استیل 0.019x0.025 کامل در کف شیار براکت قرار می‌گیرد و به حداکثر tip و تورک براکتها می‌رسیم و در زمان بستن فضا حداقل اصطکاک با براکت بوجود می‌آید.
ترجیحاً در بیماران کشیدنی وقتی سیم استیل را قرار می‌دهیم براکت پرمولر را به جای اورینگ با سیم لیگاچور ببندید تا با حداقل اصطکاک در زمان بستن فضا مواجه بشویم.
با گذاشتن laceback مرکز چرخش دندان از حوالی مرکز ریشه به روی براکت منتقل می‌شود و پس از قرار دادن 0.012 سوپرالاستیک فقط میزان بسیار کمی از تاج مزیالی و مابقی آن تا انتهای ریشه دیستالی می‌شود.
هر ماه laceback (سیم لیگاچور 0.010) محکم می‌شود تا بعد از مدتی زاویه ریشه کانین اصلاح شود و به tip صحیح برسد. بعد از این زمان با سفت کردن laceback کل دندان کانین دیستاله می‌شود. تقریباً در هر ماه بین نیم تا یک میلی‌متر به عقب می‌رود و جا باز می‌شود تا کرادینگ انسیزورها برطرف شود.
پس از برطرف شدن کرادینگ انسیزورها اگر باز هم laceback محکم شود باعث جدا شدن کانین از لترال می‌گردد، لذا در این زمان laceback را دیگر محکم نمی‌کنیم و باید سیم را ضخیم کنیم مگر در دو مورد: لترال‌های کوچک یا peg shape (برای اصلاح سایز دندان) و لترال پالاتالی که بهمراه off بودن میدلاین است.
همان طور که آرچوایر می‌خواهد کانین را به tip صحیح برساند تمایل دارد تا انسیزورها را هم به tip صحیح برساند. اگر تاج انسیزورها دیستاله باشند به مرور مزیاله می‌شوند و در یک قوس بزرگتری قرار می‌گیرند و سیم هم از دیستال تیوب مولر دوم به درون تیوب کشیده می‌شود.
حال اگر انتهای آرچوایر را از دیستال تیوب 7 محکم خم کنید دیگر انسیزورها نمی‌توانند مزیاله بشوند و در قوس بزرگتری قرار بگیرند بنابراین برای رسیدن به tip صحیح انسیزورها ریشه‌ها به دیستال می‌روند و تاج مزیاله نمی‌شود.
به خم کردن سیم در انتهای تیوب مولر bendback (BB) می‌گویند.
اگر تمایل دارید که انسیزورها مزیاله و پروترود بشوند تا در قوس بزرگتری قرار بگیرند BB نزنید و در مابقی موارد مخصوصاً فک پائین بیماران با اورجت نوک به نوک حتماً BB بزنید.
خلاصه اینکه bendback جلوی مزیاله شدن انسیزورها و laceback جلوی مزیاله شدن کانین را می‌گیرد.
tieback فعال و غیر فعال - کاربرد دیگر سیم لیگاچور برای درست کردن tieback فعال و غیر فعال است.
در زمان گذاشتن سیم 0.019x0.025 استیل باز احتمال پروترود شدن دندانهای قدامی برای رسیدن به tip صحیح‌تر وجود دارد به همین دلیل بایستی سر سیم‌های برنجی متصل به آرچوایر را به سمت مزیال خم کنیم. بعد از جاگذاری سیم 0.019x0.025 و گذاشتن oring روی تمام براکتها، قطعه‌ای از سیم لیگاچور را جدا کرده و از هوک تیوب 6 تا هوک آرچوایر می‌‌آوریم و محکم می‌کنیم، به این کار passive tieback می‌گوئیم. با این کار مانع پروترود شدن دندانهای قدامی (هم انسیزورها و هم کانین‌ها) می‌شوید.
چون فاصله سگمنت خلفی و قدامی ثابت می‌ماند، لذا تاج دندانهای قدامی برای رسیدن به tip صحیح نمی‌تواند مزیاله بشود و در قوس بزرگ‌تر قرار بگیرد اما ریشه‌ها می‌توانند به سمت دیستال بروند تا Tip اصلاح بشود.
قراردادن سیم ضخیم باعث رسیدن به Tip صحیح‌تر و لذا پروترود شدن بیشتر تاج قدامی‌ها می‌شود.
قراردادن سیم ضخیم باعث رسیدن به Tip صحیح‌تر و لذا پروترود شدن بیشتر تاج قدامی‌ها می‌شود.
passive tieback مانع پروترود شدن سگمنت قدامی می‌شود تا به Tip صحیح خود برسند، اما ریشه‌ها می‌توانند به سمت دیستال بروند.
بعد از گذشت 6-4 هفته آن را بریده و دور می‌اندازیم. در آن زمان اگر رابطه مولری به نحوی بود که حرکت مزیالی مولرها و حرکت خلفی قدامی‌ها هم‌زمان قابل قبول بود می‌توانیم از active tieback استفاده کنیم. برای این کار قطعه‌ای از سیم لیگاچور را بریده و از درون یک oring مارک‌دار رد می‌کنیم. حال oring را به هوک 6 انداخته و دو سر سیم لیگاچور را دور هوک آرچوایر می‌گذاریم، می‌کشیم و محکم می‌کنیم تا oring دو برابر قطر خودش بزرگ شود. طی یک ماه آینده oring می‌خواهد به سایز اولیه خود برگردد لذا قسمت خلفی و قدامی به هم نزدیک می‌شوند و فضا بسته می‌گردد.
برای tieback فعال و غیر فعال بهتر است که یک سر سیم لیگاچور را از زیر آرچوایر رد کنید تا هم از لثه دور شود و هم استحکام بیشتری پیدا کند.
بهتر است به جای active tieback با اورینگ از یک قطعه فنر بسته نی‌تی بین این دو هوک استفاده کنید.
یک راه برای انجام active tieback این است که از یک oring روی هوک خلفی استفاده می‌کنیم.
اورینگ کشیده شده می‌خواهد به حالت اولیه خود برگردد و سگمنت خلفی و قدامی را تقریباً به یک نسبت به هم نزدیک می‌کند.
Active Tieback در فک پایین و فنر بسته در فک بالا.
Figure ∞ - کاربرد دیگر سیم لیگاچور اسپلینت دندان‌ها به یکدیگر است تا در زمانی که فضائی را بسته‌ایم یا باز کرده‌ایم بتوانیم حفظ کنیم. به این عمل Figure ∞ هم می‌گویند.
اسپلینت کردن (Figure ∞) دندان‌ها به هم به کمک سیم لیگاچور.
درگیر کردن غیرمستقیم کانین‌های خارج از قوس به آرچوایر - کاربرد دیگر سیم لیگاچور درگیر کردن غیرمستقیم کانین‌های خارج از قوس به آرچوایر است. اگر سیم را مستقیم از براکت پرمولر به کانین خارج قوس و بعد به لترال درگیر کنید همانطور که کانین سریع اکسترود و به قوس نزدیک می‌شود باعث اینترود شدن دندانهای مجاور خود نیز می‌شود که علاوه بر طولانی کردن درمان احتمال تحلیل ریشه دندان‌ها را نیز بیشتر می‌کند.
آهسته درون قوس آوردن کانین خارج قوس به کمک سیم لیگاچور تا مانع به‌هم ریختن پلن اکلوزال شود.
کوبایاشی - کاربرد دیگر سیم لیگاچور برای درست کردن هوک است که البته به صورت پیش‌ساخته و بنام سیم کوبایاشی (Kobayashi) نیز وجود دارد.
داشتن هوک روی براکت باعث گیر غذایی بیشتر می‌شود و احتمال پوسیدگی مینای سطح لبیال را زیاد می‌کند.
سیم کوبایاشی جهت ساخت هوک روی براکت‌های بدون هوک
برای حفظ بهداشت و آسایش بیمار بهتر است از براکت‌های بدون هوک استفاده شود. کاربرد هوک در MBT فقط در دو هفته آخر درمان است آن هم برای براکت پرمولر پائین عده کمی از بیماران. اگر نیاز به هوک داشتید و براکت شما بدون هوک بود می‌توانید از فرم خاصی از سیم لیگاچور به نام سیم کوبایاشی استفاده کنید. شما با سیم کوبایاشی وایر لیگاچور می‌کنید به نحوی که هوک آن در قسمت ژنژیوال قرار گیرد. قطر 0.012 این سیم بهتر است. حال به صورت مثلثی بین هوک‌های دو قوس الاستیک می‌گذارید تا دندانهای بالا و پائین به حداکثر تماس برسند.
ساخت هوک روی براکت کانین پائین به کمک سیم کوبایاشی
در انتهای درمان شاید نیاز به الاستیک بین فکی داشته باشید تا دندان‌ها به حداکثر تماس برسند.
